Te vroeg, te snel, teveel...
De reserveonderbroekjes gingen in de tas en de volgende dag mee, maar ook die waren allemaal opgebruikt aan het eind van de ochtend. Na een week had Mina Marie het door en vertelde de juf dat ze een pipi ging doen. Nadat ze geholpen werd met haar kleertjes, heeft ze keurig op de w.c. geplast en gepoept. Janna Lotte daarentegen weigert (nog steeds) om gebruik te maken van iedere vorm van sanitaire voorzieningen, potjes, w.c.’s en de port-a-pottie die hier boven in ons huis staat, het liefst laat ze het gewoon lopen. Zelfs nu eind september is het weer nog zo prachtig dat ze met een bloesje aan met blote billen rondlopen, Janna bewatert het gazon op alle mogelijke plaatsen terwijl Mina heen en weer rent tussen de potjes in de tuin, oké, ze poept ook nog wel eens ergens waar het niet echt bedoeld is, maar dat is meer omdat het opkomt als...........p
Maar weer even terug naar school, het is een rare ervaring, aan het eind van de eerste ochtend moest ik ze echt uit de zandbak plukken, wel was het zo dat zodra ik in beeld kwam de tranen rijkelijk begonnen te vloeien, maar het leek een positieve ervaring te zijn geweest?! Bleek dat ze toch behoorlijk hadden gehuild tussen alle tekeningen en spelletjes door, maar de juf was optimistisch. Aan het eind van de week (totaal drie ochtenden school) besloten we samen om het nog een week aan te zien. Ze gaven zelf aan naar school te willen, iedere ochtend renden ze voor me uit naar de auto, ook dat was een positief teken. En op zaterdagochtend waren ze zelfs boos dat we niet naar school gingen.
Misschien was het een weekend weer thuis wat ze heeft doen omdraaien, op maandag kreeg ik ze bijna niet mee, op dinsdag moest ik ze door het hek duwen en op vrijdag (de laatste dag) zei Mina bij het afscheid nemen tegen Janna, die haar tranen de vrije loop liet, dat ze zich niet moest aanstellen, mamma kwam immers gewoon terug! Met bloedend hart reed ik weg en aan het eind van deze ochtend bleek het doek te zijn gevallen, Janna was “pas pret”, gewoon er nog niet aan toe, Mina zou goed kunnen meedraaien, maar voor Janna was het te vroeg, te snel en te veel.
Dus nu samen lekker thuis bij mamma en pappa, spelen naar hartelust, geen gehaast en vroeg opstaan meer ’s morgens (helemaal niet erg) maar helaas ook geen tijd voor mamma om even ongestoord iets te doen. Want zeker de eerste weken weer thuis mocht ik niet uit het zicht verdwijnen, de angst zat er goed in. Inmiddels is alles weer een beetje genormaliseerd, zelfs Janna verteld mij nu dat mamma echt niet zonder haar meisjes kan, dus gewoon weer terugkomt.
Als we kijken naar wat deze zomer absoluut heeft opgeleverd, is dat een grote mate van zelfstandigheid, ze hebben hier iedere meter ontdekt, letterlijk steeds een stapje verder en ook nu betekent dat: samen in de zandbak spelen terwijl mamma uit het zicht is, lekker schommelen terwijl ik ergens in de buurt ben en alle nieuwe gasten worden met open armen ontvangen.
En delen, na een moeizame start waarin ze met lede ogen moesten aanzien hoe alle kleine gasten er met hun kruiwagens & poppenwagens, hun schommel, glijbaan en fietsen vandoor gingen, geven ze nu zonder een kik een groot stuk van hun koekje aan wie maar wil, behalve je zus natuurlijk. Want in die fase zijn we nu beland, wat Mina heeft wil Janna en anders om. Haren trekken, bijten, duwen, noem het maar op, heel hard gillen hoort er ook bij helaas. Gelukkig wonen we vrij afgelegen en zullen we dus niet snel voor overlast bij de buren zorgen, maar soms vraag ik me af of het ook anders kan.
Ik leg ze uit dat het niet mag, laat ze sorry zeggen tegen elkaar en een kusje geven, maar 10 minuten later is het weer bal. Het zal ook wel weer overgaan, ze kunnen namelijk ook zo verschrikkelijk lief zijn met en tegen elkaar, sinds een paar dagen klimmen ze zelf uit bed en willen dan persé samen in één bed slapen of spelen. Ook kijken naar elkaar is heel belangrijk, elkaar zo knuffelen dat ze samen omvallen en dansen, samen liedjes zingen, kortom zonder elkaar zijn ze niet kompleet dus ach dan mag er ook af en toe een valse noot tussenzitten.
We gaan de winter tegemoet, ongetwijfeld met weer een hoop nieuwe ervaringen en spannende ontdekkingen, wij kijken ernaar uit, tot in het voorjaar.
Babs Mollema september 2008